Co mówi Biblia o opatrzności

Z pewnością znajomo brzmi w wielu uszach, znany wers z Hamleta, Williama Szekspira: „Nawet wróbel nie spadnie bez specjalnego zrządzenia opatrzności”. Po raz pierwszy zetknąłem się z terminem „opatrzność”, właśnie podczas czytania tego dzieła. Zdanie to wydawało mi się wymowne, ale też tajemnicze, wyrażona była w nim nadprzyrodzona moc, czyli innymi słowy jakaś życzliwość z góry, której świadomość napełnia serce otuchą – „O! nie jestem całkowicie bezbronny!”. Znalazłem piękne, wzniosłe, poetyckie słowa, jednak, poza kilkoma rzadkimi momentami, nie zagłębiałem się w ich treść.

Wiele lat później byłem bardzo zaskoczony, gdy na kartach Biblii znalazłem zapisany, prawie słowo w słowo, tekst: „Czyż nie sprzedają za grosz dwu wróbli? A jednak ani jeden z nich nie spadnie na ziemię bez woli Ojca waszego” (Mat. 10,29). Wróbel jest tak pospolitym ptaszkiem, że nie wzbudza zainteresowania większości ludzi. Co więcej, wróble nie są nawet włączane w „liczbę ptaków”, ponieważ są po prostu wróblami. Są zwykłe, matowe, szare, jest ich mnóstwo, wszystkie są takie same. Czy nie właśnie w tak obojętny i pod wieloma względami bezosobowy sposób myśli się dzisiaj o masach ludzi?

Ale Biblia mówi nam, że nie jesteśmy pozostawieni sami sobie, zapomniani. Nasz Stwórca troszczy się nawet o najmniejsze, najprostsze żywe istoty: o ptactwo latające w powietrzu, o lilie polne…
„Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną” (Mat. 6,28). Jeśli Bóg darzy najmniejszego wróbelka takim zainteresowaniem, o ileż bardziej troszczy się o losy człowieka! Jego troska, Jego uwaga jest zawsze osobista. Bóg osobiście przedstawia się nam wszystkim: „Jam jest Pan, Bóg twój” (II Mojż. 20,2). Traktuje każdego z nas jak ojciec swoje dziecko i pragnie być częścią naszego życia.

W Psalmie 84 czytamy: „Albowiem słońcem i tarczą jest Pan, Bóg” (Ps. 84,12). Wcześniej, w tym samym psalmie, jest jeszcze jedna piękna seria obrazów, które nawiązują do naszej myśli wprowadzającej: „Nawet wróbel znalazł domek, A jaskółka gniazdo dla siebie, Gdzie składa pisklęta swoje: Tym są ołtarze twoje, Panie Zastępów, Królu mój i Boże mój!” (Ps. 84,4).

Tak więc i najmniejszy ma miejsce w domu Bożej opatrzności. Wróbel i jaskółka pod względem miejsca lęgowego znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji: spędzają czas w osadach ludzkich, budując gniazda na ścianach lub narożnikach budynków. Nie mogą osiedlać się poza wioskami, miastami; jeśli chodzi o lęgowiska i pożywienie, są tak przywiązane do człowieka, że ​​nie są w stanie przetrwać gdzie indziej. Stąd już tylko krok do rozpoznania naszej własnej sytuacji na tle podobieństw oferowanych przez obrazy natury, a jednocześnie znalezienia właściwej odpowiedzi na kłopotliwe pytania dotyczące niepewności.

Mamy Boga, Stwórcę i Opiekuna, któremu nie jest obojętne nasze przeznaczenie, który zna nasze życie i zmagania, i którego myśl o nas to „myśli o pokoju, a nie o niedoli, aby zgotować wam przyszłość i natchnąć nadzieją” (Jer. 29,11). Niech więc zawsze w naszych myślach są słowa Jego zachęty: „Nie bójcie się; jesteście więcej warci niż wiele wróbli” (Mat. 10,31).

Na podstawie artykułu Anity Bócsó z serwisu www.utjelzo.hu.